Het hoogste punt en macabere bergweg

Een zee van Mimosa

4/2 We trekken opnieuw het binnenland in en rijden door het berggebied Serra da Arada over kronkelende wegen, bevolkt door geiten. Door kleine dorpjes over smalle weggetjes (wat zijn we blij dat we geen grote witte “bak” rijden). Hoog in de bergen woest, weinig begroeiing en beetje mistig en beneden een glurend zonnetje en mooi groen. We rijden regelmatig tussen grote bossen bloeiende Mimosa. Het geel springt er van af! 

Er staan hier ook veel dennen met grote spinsels tussen de naalden. Zou dat de dennenprocessierups zijn? Weet jij dat Marcel? 

Roestvrijstalen hekken in de middeleeuwen 

5/2 We komen aan in de bergen van de Serra da Estrela; het gebied van de schapen en de speciale kaas, Queijo da Serra. Een heerlijke kaas, die bij kamertemperatuur gaat “lopen”. De kaas wordt er dan uitgeschept via een gat in de korst. 

Na 2 mindere dagen is het gelukkig opnieuw prachtig weer. We bezoeken Linhares, waar de torens van het restant van een 11e eeuws kasteel, van afstand opvallen. Het stadje zelf straalt ook een middeleeuwse sfeer uit, met zijn 15e eeuwse huizen. Helaas staan er ook auto’s en heeft het kasteel rvs hekken en zijn er loopvlonders gemaakt, om het de minder-valide bezoekers ook naar de zin te maken. 

Een vastloper in Verdelhos

6/2 We zijn op weg naar de P van een mooie waterval Poco do Inferno, waar we een wandeling willen maken. Frank rijdt de route via GoogleMaps omdat de kleine weggetjes niet op onze kaart staan.

In het dorp Verdelhos komen we uiteindelijk het bordje tegen Poco do Inferno; ,,die kant op…..” Het klopt met onze routebeschrijving, dus vol goede moed rijden we het dorpje in. De straatjes worden wel steeds smaller, meer een steeg, maar het moet dus de goede weg zijn! Het is goed opletten geblazen om niet de spiegels te beschadigen. Aan de beschadigde huizen is duidelijk te zien dat andere bestuurders daar meer moeite mee hebben gehad! Na een tiental meters door de steeg, komen we uit op een klein pleintje, waar nóg bochtigere, smallere weggetjes volgen! We betwijfelen of het wel verstandig is om hier verder te rijden. 

Een mannetje vertelt ons in het Portugees, maar gelukkig ook met duidelijke handgebaren, dat we met onze auto beter niet verder kunnen rijden! We moeten via Manteigas naar de Poco rijden, maar ,,oei!”: Dat is opnieuw terug en een uur omrijden! 

Eigenwijze toeristen

Daarom proberen wij het opnieuw door het dorp op een andere plek in te rijden en zo het pleintje te vermijden. Als het opnieuw weer erg smal wordt loop ik (Marja) vooruit om de weg te verkennen. Dat ziet er goed uit: ,,Kom maar Frank!” Echter ook deze route was niet van lange duur; we kwamen opnieuw op hetzelfde plein uit! 

Ik zag het zelfde mannetje met een blik naar ons kijken: Daar heb je ze weer, die eigenwijze toeristen!

Slapen bij de Poco do Inferno

Na een mooie route via Manteigas bereiken we inderdaad de P (parkeerplaats) van de Poco do Inferno. Uiteindelijk bleef er niet veel wandeltijd over en hebben we flink doorgestapt. Het eerste deel was meer klauterwerk dan wandelen, maar daarna werd het geleidelijk steeds makkelijker. De meeste bezoekers doen alleen een flitsbezoek aan de waterval en laten deze wandelroute links liggen. Vandaag (zondag) was het redelijk druk en laten wij juist de waterval even links liggen! We besluiten hier (op de natuurlijke P) lekker te blijven slapen! Zodra de schemering invalt wordt het stil en zetten wij op ons gemakkie een lekker bakkie. In het donker worden we getraceerd op een mooie sterrenhemel ✨🌙

De waterval voor ons alleen

We hebben heerlijk geslapen bij het geluid van de waterval, die we nu helemaal voor ons zelf hebben! Hij is vlak bij onze auto, dus gaan we na het ontbijt alsnog even kijken. We hebben onze winterjas aangetrokken, want het is er ijskoud, getuige de bevroren waterdruppels (zie foto). De waterval zelf vinden wij lang niet zo mooi als A Fervenza do Ézaro (in Spanje), eerder op onze reis. Dat komt misschien ook doordat Poco do Inferno in de schaduw en op grotere hoogte ligt, waardoor de begroeiing nog op gang moet komen.

Fantastische mirador’s

7/2 Na de koffie (heerlijk buiten in de zon) rijden we verder de bergen in richting de Torre. Dit is het hoogste punt van de Serra da Estrela, maar tevens ook van het vaste land van Portugal (1993 meter). 

De weg er naar toe is fantastisch! Met name ook de smalle bergweg door het Zêzeredal, maar ook de klim naar de Torre zelf is prachtig! Elke nieuwe mirador (uitzichtpunt) geeft weer een andere fantastische blik op de omgeving. We komen zelfs een grote uitgehakte “Senhora” tegen in de rotsen. Volgens GoogleMaps in 45 minuten te rijden, doen wij er (wel met lunch) bijna 3 uur over!

Als in het voorjaar ook de gele brem (die hier overal groeit) gaat bloeien, dan is dat vast de overtreffende trap, maar ook de huidige aanblik is met geen woord te beschrijven!

De top van de Serra da Estrela 

Eigenlijk is het een vreemde plek: Geen hoge bergpiek, maar een groot platte pannenkoek! Ze hebben er een toren op geplaatst, de Torre, om de plek te markeren en het tot 2000 meter hoogte op te rekken. Er groeit niet zo veel op dit moment, maar het is hier ook best koud. Vooral veel jeneverbes en borstelgras, maar we komen toch nog een paar bloeiende plantjes tegen. Is die gele nou een (zeldzame) wilde narcis? Frans Commandeur; weet jij dat?🤔

Wintersportgebied 

Op de top staat ook een skilift. Frank zit er al helemaal klaar voor 😅 (zie foto), maar helaas zijn de hellingen kaal! Vorig jaar lag hier een ongelofelijk dik pak sneeuw (3 meter, zegt men hier). Nu komen we in de schaduw alleen een paar restanten tegen. Grappig is dat uit de spiekers van het piste restaurant luide après-ski-muziek klinkt, alsof het hier een feest is. Wij genieten echter in alle rust van een warme choco met slagroom!

Macabere bergweg

Een andere route terug (vanaf de Torre naar beneden) komen we op een onverhard stuk bergweg terecht. Onverhard is nog niet zo erg, maar hij is ook macaber! Héél smal en aan de passagierszijde, waar ik (Marja) zat, is het gelijk stijl naar beneden. We vragen ons af waar deze weg ons toe leidt, of we hier wel mogen rijden én of het wel verstandig is deze route te nemen(?). We realiseren ons ook dat we hier echt géén tegenliggers moeten krijgen, want passeren is op de meeste stukken niet mogelijk, maar keren dus óók onmogelijk! Plotseling (grote verbazing) gaat deze macabere grindweg over in een 2-baans asfaltweg, waarna we opgelucht onze route vervolgen. 

Camperplaats beter dan gemiddelde camping

In de Serra da Estrela zijn geen camperplaatsen, omdat het een natuurgebied betreft.   Alleen een paar campings hebben een vergunning, maar die waren nu gesloten. Gisteren hebben wij daarom overnacht op de parkeerplek, maar dat mag dus eigenlijk niet! Er mag trouwens in Portugal helemaal niet wild-gekampeerd worden, maar in het binnenland wordt dat wel gedoogd. 

Onze camperplaats voor vannacht ligt net buiten het natuurgebied en is een mooie plek. Niet omdat deze erg fraai gelegen is, maar om de ruime plekken, de rust en vooral de uitgebreide voorzieningen. Er is een WC met wc-papier en wasbak, een buitenkraan voor drinkwater, BBQ-stookplaats, picknick banken en daarnaast alles ook nog gratis! De gemiddelde camping die wij in Portugal hebben bezocht, kunnen hier een puntje aan zuigen!